Tata ma rację – blog

,,Gdy wsiadł do łodzi, prosił Go opętany, żeby mógł zostać przy Nim.  Ale nie zgodził się na to, tylko rzekł do niego: «Wracaj do domu, do swoich, i opowiadaj im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą». Poszedł więc i zaczął rozgłaszać w Dekapolu wszystko, co Jezus z nim uczynił, a wszyscy się dziwili.” (Mk 5, 18-20)

Wydarzył się cud. Człowiek, któremu nikt nie był wstanie pomóc, którego wszyscy się bali został uzdrowiony przez Tego, który się nie bała do niego zbliżyć. Uzdrowiony chciał iść za Mistrzem. Może urzekła go Jego nauka, a może bał się po prostu zostać pośród tych, którzy nim wcześniej gardzili. Jezus nakazuje mu zostać i opowiadać o Bożym miłosierdziu.

Dziś mamy czytanie, które jest jakby kontynuacją tej sytuacji (Mk 7, 31-37). Jezus wraca do Dekapolu i natychmiast jest rozpoznawalny. Mieszkańcy przyprowadzają mu głuchoniemego i proszą o uzdrowienie. Historia z opętanym rozniosła się zatem po okolicy. Ludzie wierzą w cudowną moc Jezusa, przychodzą do Niego i proszą o pomoc.

Co mówi dziś do mnie Słowo Boże. Może to, że Jezus też przemawia do mojego serca i nakazuje: ,,wracaj do domu i opowiadaj im wszystko, co Pan ci uczynił”. Mimo całego mego zniechęcenia do rutyny codziennego życia, mimo apatii i usilnej chęci jakieś zmiany powinienem jednak być nadal tu gdzie jestem. Pośród tych ludzi, którzy są mi teraz dani. Być i głosić Dobrą Nowinę. Może tak jest moja misja w tym czasie. Tak wiele osób potrzebuje dziś duchowego uzdrowienia, nawet z mojego najbliższego otoczenia. Czy potrafię być świadkiem wiary? Czy umiem trwać nawet przy ludziach, którzy się ode mnie odsunęli? Jak odpowiem na Jezusowe zawołanie? Czy kiedy On znowu przyjdzie ktoś powie: ,,tak poznałem Cię dzięki temu człowiekowi, bo to on mi wskazał drogę do Ciebie”?

Podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w swoich naczyniach. (Mt 25, 1-13)

Co jest oliwą naszego życia, którą mamy mieć gotową na przyjście Pana? To rzeczywiście nie jest łatwe pytanie, na którym się od dłuższego czasu zastanawiam. Każdy z nas chciałby być jak te panny roztropne, bo znamy zakończenie tej przypowieści. Ale czy w naszym życiu nie jest jednak więcej panien nierozsądnych, panien po prostu głupich? Oczywiście, że jesteśmy bardziej jak owe panny, co głupio roztrwoniły oliwę do swoich lamp.
Rozważając ten fragment Ewangelii wydaje mi się, że te lampy symbolizują nasze życie, oliwą zaś jest Łaska Boża. Każdy z nas ludzi otrzymuje Boży dar w postaci Łaski i Miłosierdzia. Jesteśmy jednak malutkimi istotami, niecierpliwymi z natury, użalającymi się nieustanie nad swoim marnym losem i trwoniącymi bez opamiętania tym, co dostaliśmy od Boga. Czy umiemy pomnażać te dary, czy tylko bez refleksyjnie je marnować? Tak często zapominamy o istocie naszego życia, zapominamy o obecności Stwórcy, który zapowiedział, że kiedyś przyjdzie po nas. Żyjemy szybko, intensywnie, tylko dla siebie, dla swoich przyjemności. A kiedy Pan Młody przyjdzie by nas zaprosić na wesele może się okazać, że nasze lampy będą puste. Pogrążeni w ciemności nie odnajdziemy drogi na przyjęcie weselne. Będzie już za późno.
Co robić, by w naszej lampie nie zabrakło oliwy? Jak podtrzymywać płomień lampy? Na pewno trzeba żyć Łaską, dostrzegać ją i być za nią wdzięcznym Bogu. Każdego dnia. To nie jest łatwe, bo trzeba być cierpliwym i pokornym w sercu. Ale czyż to nie zacznie w nas wyrabiać cechy roztropności? Małymi kroczkami, dzień w dzień dzięki Bożej Łasce jesteśmy stale powołani do bycia roztropnymi, czyli tymi, którzy z radością zostaną przyjęci na wesele Pana.

W ramach pogłębiania swojego życia duchowego w niedzielę otrzymałem nietypowe zadanie. Miałem odszukać w litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa jedno z wezwań i rozważać je przez cały dzień. Sięgnąłem po książeczkę do nabożeństwa i otworzywszy na stronie z litanią prawie od razu wiedziałem jakie wezwanie powinienem rozważać: ,,Serce Jezusa cierpliwe i wielkiego miłosierdzia – zmiłuj się za nami”.
Cierpliwość i Miłosierdzie – dwa przymioty Serca Jezusa wypowiadane pośród kilkudziesięciu innych wezwań. Wydawałoby się, że są tak oczywiste, tak pasujące do obrazu Jezusowego, że nie ma się co nad nimi głębiej zastanawiać. Tymczasem już drugi dzień chodzę z moim rozważaniem i wciąż je pogłębiam.
Wpierw próbowałem dotrzeć do sedna znaczenia obu słów. Cierpliwość w słowniku ma wiele znaczeń. Przede wszystkim to umiejętność znoszenia trudnych okoliczności, wytrwałość w obliczu opóźnień, czy tolerancja dla prowokacji. Jedno z określeń spodobało mi się najbardziej: wyrozumiałość wobec wysiłku. Cierpliwością musi wykazać się uczeń, który doskonali swoje nauki, sportowiec, który chce osiągnąć sukcesy. Cierpliwością musi się też wykazać rodzic wobec swego rozkapryszonego dziecka. Mówi się, że cierpliwość uczy pokory. To znaczy, że bycie cierpliwym ustawia człowieka w odpowiedniej formie w stosunku do bliźniego, do świata i jego prawideł. Cierpliwy jest też synonimem łagodności, spokoju, wyciszenia. A cóż oznacza cierpliwość w odniesieniu do opisu samego Pana Boga? Czy cierpliwy Bóg, to taki kochający rodzic, który patrzy z pokorą na swoje krnąbrne dzieci? Pewnie tak, bo cierpliwość wszystko znosi, jest tolerancyjna wobec jawnych prowokacji. Pan Bóg nie może się obrazić na swoje stworzenie, choć to właśnie ono często obraża się na Niego. Boża cierpliwość nie mogłaby istnieć bez Miłości. Bezgranicznej, bezwarunkowej Miłości. Cierpliwym może być tylko ten, kto prawdziwie kocha.
Czymże jest wobec tego miłosierdzie? Misericordia – miłe osierdzie, czyli serce. Definicja słownikowa mówi, że to aktywna forma współczucia wyrażająca się w konkretnym działaniu polegającym na bezinteresownej pomocy. Ten opis idealnie pasuje do określenia jakieś organizacji humanitarnej. Jednak Miłosierdzie w Bożym wydaniu jest tak naprawdę bezpośrednią reakcją na ludzką bezradność. W obliczu Pana Boga jesteśmy jak ślepe robaczki wijące się w swoich przyziemnych sprawach, trudach, brudach i grzechach. Tylko przez pryzmat Miłosierdzia samego Stwórcy nasza nędzna egzystencja nabiera znaczenia i sensu. W Miłosierdziu możemy doszukiwać się ratunku, pomocy, wyrwania ,,z dołu zagłady”. W aktywnej miłości Boga jest nasza nadzieja, bez niej sami nic nie możemy zrobić. Nasze uczynki miłosierdzia, okazywania dobra innym, bez Miłosierdzia Bożego nie mają siły i mocy zmieniającej oblicze ziemi.
Od początku świata Bóg okazuje swoją cierpliwość wobec ludzi, bo nas po prostu kocha. Będąc cierpliwym wybacza nam nasze sprzeniewierzenia. Okazuje swoje miłosierdzie, również dla tego, że nas kocha. Najwyższym aktem Miłosierdzia jakim wykazał się Stwórca wobec rodzaju ludzkiego było Wcielenie, Męka i Zmartwychwstanie Jego Syna. Dlatego możemy dziś wołać błagalnie: Serce Jezusa cierpliwe i wielkiego miłosierdzia – zmiłuj się za nami! Zmiłuj się, to znaczy okaż łaskę, czyli ujawnij wobec nas swoją Miłość. Już teraz, tu na ziemi, kiedy jej tak bardzo potrzebujemy. Okaż nam swoją łaskę i daj nam zbawienie. Jeżeli będziemy umieli to pojąć zrozumiemy, że tak naprawdę niczego więcej nam nie potrzeba.

Niedawno z jednej z moich książek wypadł mi obrazek otrzymany kiedyś od misjonarzy Werbistów z Chludowa. Obrazek zawiera dwie modlitwy: poranną i wieczorną. Moją baczniejszą uwagę przykuły słowa modlitwy na nowy dzień. Przykleiłem sobie ten obrazek koło lustra w łazience, żebym rano, po przebudzeniu mógł się od razu modlić tymi słowami.
,,Panie w ciszy wschodzącego dnia przychodzę Cię błagać o pokój, mądrość i siłę. Pozwól mi dziś patrzeć na świat oczami przepełnionymi miłością. Pozwól być cierpliwym, wyrozumiałym, cichym i mądrym i nie ulegać pozorom. Pozwól widzieć Twoje dzieci tak, jak Ty sam je widzisz i dostrzegać w nich to, co dobre.
Daj mi taką życzliwość i radość, aby wszyscy, z którymi się dzisiaj spotkam odczuli Twoją obecność. I niech będę dla nich chlebem, jak Ty jesteś nim dla mnie każdego dnia”.

Myślę nie tylko o prośbie do Pana Boga o szczególne dary takie, jak pokój, mądrość i siłę, ale także i o odpowiedzialności jaką biorę na siebie każdego dnia. Jeżeli mam być świadkiem Chrystusa, to muszę żyć i postępować w ten sposób, aby inni, których spotykam odczuli JEGO obecność. Jak bardzo ważne jest uświadomienie sobie tej prawdy. Co z tego, że będę prosił o dobry dzień dla mnie, jeżeli ja sam z siebie nie będę przekazywał dobra innym. Bez czynienia dobra będę jedynie pustym człowiekiem. Modlę się co rano o życzliwość i radość i próbuję wcielać te słowa w życie. Przynajmniej mam ich świadomość. To mogą być naprawdę drobne gesty, serdeczny uśmiech do znajomego z pracy, uprzejme przywitanie się, chwila życzliwej rozmowy.
Ostatnio w sklepie przepuściłem w kolejce panią, która widać, że bardzo się spieszyła. Była tak bardzo zdziwiona moim gestem, że nawet nie podziękowała, tylko pobiegła szybko dalej. Ale widać było, że się ucieszyła.
Na stacji benzynowej panował spory ruch. Samochody podjeżdżały do dystrybutorów z różnych stron. Nieopatrznie zajechałem komuś drogę. Wysiadłem z samochodu i poszedłem przeprosić. W drugim samochodzie siedziała starsza siostra zakonna. Uśmiechnęła się i powiedziała, że nie ma sprawy, że nic się nie stało.
Byłem zmęczony po pracy i bardzo pragnąłem odpocząć, ale widząc, że moja nastoletnia córka cały dzień spędziła w domu zaproponowałem jej popołudniową wycieczkę na rowerach. Przejechaliśmy spory kawałek za miasto. Nasze wzajemne przebywanie ze sobą bardzo dobrze wpłynęło i na nią, ale i także na moje samopoczucie.
Moja żona zauważyła, że często wychodząc z pracy i spotykając się z nią nie uśmiecham się, tylko mam bardzo zmęczoną minę. Rzeczywiście, znużenie pracą powoduje, że zapominam o potrzebach najbliższych. Przyzwyczaiłem się, że oni są przy mnie, że już tak jakby „nie muszę się starać”. Ale przecież wystarczy tylko uśmiech, wystarczy chwila zainteresowania, rozmowy.
Panie spraw bym był chlebem dla moich bliskich i tych wszystkich, których mi podsyłasz na codziennej drodze, jak Ty nim jesteś dla mnie!